آخرین برگ سفرنامه باران این است، که زمین چرکین است .

رویاهایت را برآورده می کند، آن که ابر را می گریاند تا گل را بخنداند .

زیباترین حکمت دوستی به یاد هم بودن است نه کنار هم بودن .

دل من دیر زمانی است که می پندارد دوستی نیز گل است، مثل نیلوفر ویاس، شاخه طرد و ظریفی دارد، بی گمان سنگ دل است آن که روا می دارد، جان این ساقه نازک را دانسته

بیازارد .

یک تکه بلور از جنس حضور، یک یاس سپید با رنگ امید، با هر چی صفاست از سوی خداست .

عشق یعنی شب نشینی با خدا، گفتگو با ناله اما بی صدا، عشق پرتاب گلی از سوی دوست، هر کجا باشد، دلم همراه اوست .

آخرین شعر مرا قاب کن و پشت دیوار نگاهت بگذار، تا که تنهایی ات از دیدن آن جا بخورد، و بداند که دل من با توست، در همین یک قدمی...

سودای دلم قسمت هر بی سر و پا نیست، خوش باش که یک لحظه دلم از تو جدا نیست .

واسه مشق شبت  100  بار بنویس : اونی که فکرش رو نمیکنی همیشه به یادته . . .

یادمان باشد زنگ تفریح دنیا همیشگی نیست، ساعت بعد حساب داریم .

عشق را وارد کلام کنیم ... تا به هر عابری سلام کنیم

و به هر چهره ای که تبسم داشت ... ما به آن چهره احترام کنیم

زندگی در سلام و پاسخ است ... عمر را صرف این پیام کنیم

عابری شاید عاشقی باشد ... پس به هر عابری سلام کنیم

خنده بر لب می زنم تا کس نداند راز من، ورنه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت .